Begin mei liep ik een prachtige wandeltocht van vijf dagen, om te ervaren hoe ik het werkelijk zou vinden om dat vaker en langer te gaan doen. En de conclusie was heel duidelijk: ik vind dit hartstikke leuk! Dit wil ik vaker doen!
Dus ging ik me voorbereiden op de volgende stap, een wandeltocht van twee weken. Mijn enthousiasme was groot, maar zoetjesaan kwam er een schaduw overheen, een schaduw van vraagtekens. Want ja, ik vond het superleuk en alles was geslaagd, maar mijn lichaam vroeg om aandacht en daar ging ik steeds beter naar luisteren.
Het begon met rust nemen, omdat ik wilde weten of dat wat ik voelde aan mijn hielen vanzelf zou herstellen. Na twee weken was het tijd voor de volgende stap, want het gevoel bij mijn hielen werd wel minder, maar het bleef aanwezig. Ik had wel al wat op internet gelezen, maar wist niet precies wat het was. Daarom maakte ik een afspraak bij een fysiotherapeut en hij vertelde me dat de peesplaten onder mijn voeten overbelast waren en dat daardoor mijn achillespezen ook overbelast waren en dat voelde ik. Nu wist ik wat het was en wat ik er zelf aan kon doen.
Ook besloot ik een massage te boeken, voor mijn schouders en mijn kuiten en dat bleek geen overbodige luxe. Eigenlijk wist ik dat al heel lang, dat mijn lichaam een massage kon gebruiken, en blijkbaar was dit nodig om het ook werkelijk te gaan doen. Zo kan het gaan.
Naast de zorg voor mijn lichaam nam ik ook mijn rugzak onder de loep, want ik had gemerkt dat die te zwaar was. En ook dat was iets wat ik van tevoren wist, maar het was me niet gelukt om die lichter te maken. Omdat ik ervan overtuigd was dat dat een reden was van mijn lichamelijke ongemakjes, wist ik dat het gewicht van mijn rugzak echt omlaag moest.
Na twee weken liep ik een ronde met de lichtere rugzak en dat voelde al een stuk beter. Toch bleven er vraagtekens in mijn hoofd hangen en pas toen ik daar echt naar ging luisteren kon ik voelen dat het voor mij niet klopte om over een kleine maand twee weken lang elke dag 20 tot 25 kilometer te gaan lopen. En ik besefte dat ik het aan het doorduwen was. Dit was mijn plan en zo moest het gebeuren. Maar dat voelde niet goed.
Ik kijk enorm uit naar de wandeltocht en ik wil ervan genieten en ik kwam steeds meer bij de conclusie dat het te vroeg was. Toen ik dat toegaf aan mezelf en besloot om die wandeling op te schuiven naar na de zomer, voelde ik het direct rustig worden in mij. Dat was hét bewijs dat het de goede keus was. Een deel van mij vond er wel wat van, maar daar wilde ik niet naar luisteren, want dat is een oud patroon. Ik hoef niet meer stoer te doen, ik hoef mezelf niet meer te bewijzen. De hoge latjes mogen eraf en ik mag genieten.
Ik weet dat ik kan doorpakken en mijn grenzen verleggen als dat nodig is, maar dat wil niet zeggen dat ik dat altijd zo moet doen. Het doel van mijn wandeltochten is niet veel kilometers maken en flink doorstappen. Mijn idee is om heerlijk te wandelen in mooie gebieden, te genieten van de natuur en alles om me heen. En ook om te ontspannen, genieten van lekker eten en een goed boek. Dus niet om een tandje bij te zetten, maar juist om een stapje terug te doen. En dat ga ik doen. Ik ga niet de uitdaging aan van een tocht met veel kilometers in een goed tempo, maar ik neem de uitnodiging aan om een mooie tocht te maken, op mijn gemak, en te genieten van alles wat er onderweg op mijn pad komt. Dat voelt goed, dat geeft rust en daar word ik blij van.
Dus heb ik mijn plan aangepast, ga ik na de zomer twee of drie weken wandelen door het Brabantse land en ga ik binnenkort een week lang ervaren hoe het is om te wandelen op mijn gemak, met een lichaam dat daar klaar voor is en een rugzak die me dient en niet tot last is.
In moderne termen zou ik het slow walking kunnen noemen en minimaliseren. Voor mij is het gewoon luisteren naar wat klopt voor mij, mijn eigen natuur volgen.