Camino Brabant Fietstocht

In juni wilde ik de Camino gaan lopen, maar dat was geen goed idee voor mijn voeten. Daarom verzet naar september, maar helaas, dat gaat nog niet lukken. Maar als ik hem niet kan lopen, dan ga ik toch fietsen! 😊

Dit is de hele route. De richting is met de klok mee, maar ik fiets hem nu tegen de klok in, lekker dwars, omdat het dan de volgende keer wandelend niet precies hetzelfde is.

Dag 1

• Thuis – Dongen 65 km
• Afwisselend wolken – zon – grijze wolken
• Prima temperatuur
• Lekker gefietst

Een dag vol wolken

Vandaag ga ik op pad, mijn tas is gepakt en ik stap op de fiets. Het is lekker weer en ik glimlach: ik hou van de ochtend.
Eerst ga ik naar de stad, want de start van de Camino Brabant is bij de Sint-Janskathedraal in ‘s-Hertogenbosch. Er is een mis aan de gang en ik loop rustig naar de Mariakapel, waar ik een kaars aansteek en ga zitten. Vrijwel direct komen de tranen en ik laat het maar gebeuren. Na een paar minuten wordt het rustig en voel ik opluchting. Pas dan kan ik me richten op mijn nieuwe avontuur en wat ik graag wil de komende dagen. Dit soort tripjes zijn voor mij vaak ook momenten om weer meer naar binnen te keren. De uitnodiging is rustig aan doen, ontspannen en genieten.

De route die ik ga fietsen is een pelgrimstocht langs Maria kapellen in Brabant. Nu zie ik het meer als een mooie fietstocht, een mooie reis met mezelf. In het voorjaar ga ik pelgrimeren.

Ik verlaat de binnenstad en fiets door bekend gebied. Op de grote begraafplaats in Orthen staat een kapel met een Mariabeeld en ik besluit bij ieder Mariabeeld even af te stemmen met mezelf.
Nu ik hier toch ben, ga ik even naar het graf van opa en oma, waar het zachtjes begint te regenen. Dus regenjas aan en op naar de polder.

Na Bokhoven, op de dijk, breekt het wolkendek open en ik hoor mezelf zuchten van de ruimte die het me geeft. Ik merk ook dat ik er wat meer in begin te zakken, terwijl ik rustig verder trap.

Vanaf de dijk zie ik, denk ik, eerst een sperwer en daarna een buizerd. Mooi toch hoe die vogels altijd zo rustig op een paaltje zitten.

In mijn eentje fietsen en wandelen is voor mij ook mijmeren en de volgende gedachte komt in me op:
Waar ligt de grens tussen enerzijds een leuke uitdaging aangaan en anderzijds presteren, stoer doen, doorpakken en misschien wel over de grens gaan? Interessant.

Op hoop van zegen rijd ik onder een rij eikenbomen door, want er scheren regelmatig vallende eikels langs me heen.

Bij Herpt zie ik een buizerd vliegen. Hij cirkelt een paar keer boven me alsof hij me iets wil vertellen en vliegt dan weg. Verder fietsend vraag ik me af wat de buizerd me wilde vertellen en ik kom bij: relax, laat je zweven op de energie, volg de stroming. Oké, dankjewel buizerd.

En dan ben ik al in Heusden, de helft voor vandaag. Altijd bijzonder om dit mooie vestingsstadje binnen te komen. Tijd om te lunchen.

Op een lange rechte weg komt er een antwoord op de vraag. Wanneer word je er blij van en wanneer niet meer? Zou daar de grens liggen?
En ik besef dat ik me dat te weinig heb afgevraagd in mijn leven. Ook interessant.

En dan sta ik ineens bij een prachtige kapel in een prachtig parkje met prachtige bomen in Elshout met de beschrijving van een oud verhaal over een Mariaverschijning in de 12e eeuw.

Over de Zeedijk fiets ik naar Drunen, over een mooi fietspad naar het Drongels kanaal en dan door de bossen van de Loonse en Drunense Duinen. Grappig dat ik ook nu weer ervaar hoe fijn ik het vind om het bos in te gaan.

Donkergrijze dreigende wolken en een blauwe lucht met witte wolken wisselen elkaar af. De temperatuur is goed.

Als ik het bos uit fiets en de snelweg oversteek, sta ik ineens aan de achterkant van de Efteling. Ik hoor de bekende muziekjes en zie karretjes met gillende mensen naar beneden denderen. Apart dat er aan de andere kant van het hek zo’n andere wereld is.

Mijn wereld is hier op de fiets, op doortocht en ik laat het attractiepark achter me om dwars door Kaatsheuvel te fietsen.
Het laatste stuk gaat door de landerijen met boven me een heel donkere wolk die gelukkig niet barst en leegloopt. Dus ik kom droog aan op mijn eerste logeeradres van Vrienden op de Fiets, in Dongen, bij een aardige, babbelgrage dame die het leuk-leuk vindt dat ik er ben. Kan ik meteen oefenen met mijn grens aangeven om me even op te kunnen frissen en dit te schrijven.

Ik voel hoe mijn wangen gaan gloeien van zon, regen en wind en dat mijn oogleden zwaar worden. Wat zal ik lekker slapen.

Dag 2

• Dongen – Tilburg 75 km Totaal 140
• Steeds meer zon en flinke wind
• Eerst druk op de ketel, later ontspanning

Een dag vol cadeautjes

‘Uit deze droom, uit deze droom, uit deze droom’, herhaal ik om mezelf uit een nare droom te halen na een nacht met weinig slaap. Lekker begin van de dag…..
Als ik klaar ben om naar beneden te gaan besef ik dat mijn fietssleutel nog in de zak van de broek zit die ik net heb ingepakt. Zucht. Wordt het zo’n dag?

Ik neem afscheid van de vriendelijke gastvrouw die twee eitjes voor me heeft gekookt voor onderweg en stap weer op mijn fiets. Terwijl ik Dongen achter me laat besluit ik: Nee, het wordt níet zo’n dag. Ik glimlach en geniet van de frisse lucht.

Al snel fiets ik de bossen bij Dorst in en stop ik bij een plek vol beukenbomen. Bij beukenbomen voel ik me altijd fijn.
Al mijmerend kom ik bij: hoe bijzonder dat ik me altijd zo heerlijk voel in het bos en dat áls ik me ergens niet veilig voel in de natuur dat dat alleen maar voorkomt in het bos. Bijzondere combinatie.

Wat is het met getallen vandaag?
Onderweg check ik hoe het staat met de accu en het verbaast me hoe laag die al staat. En wat gebeurt er vervolgens? De teller loopt op en nog meer op, van 130 bereik naar 156, terwijl ik gewoon doorfiets. Magische krachten…..
De laatste dagen, en zo ook nu, zie ik regelmatig het getal 555. Toch eens opzoeken wat daar de symboliek van is.

Ik krijg een lief bericht van een vriendin dat ik bij haar mag slapen als ik wil. Dat is superlief, maar wel verder fietsen dan gepland, voorbij de overnachtingsplek die ik heb gereserveerd. Maar volgens mij gaat dat wel lukken. Dat is een mooi voorbeeld van een leuke uitdaging, waar ik blij van word. Of ik vanavond ook nog blij ben is even afwachten.

Het betekent ook dat ik mijn slaapplek moet annuleren en dat vindt de brave-Diane-die-altijd-door-iedereen-aardig-gevonden-wil-worden wel even een dingetje. Mooie uitnodiging om dat brave los te laten en te kiezen voor dat waar ik echt blij van word.
En eigenlijk werd ik dat al niet echt afgelopen zondag na het telefoongesprek met de gastvrouw, besef ik nu, maar ja dat laat ik dan zo. Interessant.

Daarna komt er het bericht dat ik morgen in de ochtend ook nog mee kan naar een creatieve workshop. Het is wel even schakelen met deze spontane plannen, maar ik vind het hartstikke leuk. Doe es gek en geniet van je vakantie. Het zijn allemaal cadeautjes. Blijkbaar mag ik (oefenen met) ontvangen.

Tijdens de drinkpauze bij de vredeskapel in Dorst stuur ik allerlei berichten en als ik weer op de fiets zit voel ik de blijdschap en ook de druk, tijdsdruk. Ik ben al 2u onderweg en heb pas 14km gefietst. En vandaag ga ik nog verder dan gepland. Het is een bekende spanning, die ik niet meer nodig heb. Ik mag in het vertrouwen zijn dat het allemaal soepel verloopt,want dat doet het al.

Ineens ben ik in Breda en de drukte van de stad en moet ik goed opletten waar de route loopt. Die gaat dwars door de stad en er is één stuk waar ik niet mag fietsen. Lopend met de fiets aan de hand voel ik weer de druk en hoor ik wat mensen weleens zeggen: ‘vertragen is versnellen’ en besluit ik bij elke stap de stress uit mijn lijf te laten zakken.
Mooie stad trouwens. Toch maar eens een dagje naar toe gaan.
Vanuit de stad fiets ik zo weer het groen in.

Mijn plan is om in Baarle Nassau/Hertog te gaan lunchen. Geen idee hoe reëel dat is en voor de verandering ga ik dat dit keer níet opzoeken.

Terwijl ik door een beukenlaan fiets hoor ik de buizerd roepen en denk ik gekscherend: mijn twee BFF’s, Best Friends in the Forest, zijn de beuk en de buizerd.

Verderop zie ik veel stapels met omgezaagde boomstammen. Ik vind dat altijd lekker ruiken en mooi al die stammen, maar tegelijkertijd doet het me ook verdriet dat er weer zoveel bomen om zijn.

Met de wind in de rug zweef ik moeiteloos tussen de maïsvelden door tot in Chaam.

En dan opeens zie ik ze vliegen. Eerst drie buizerds en daarna een groep zwaluwen. Die laatste bevestigen de goede weersvoorspelling, want ze vliegen hoog.
De zon schijnt inmiddels al steeds wat meer en het waait vandaag flink.

Met 45km op de teller is het tijd om te lunchen in Baarle-Nassau/Hertog. Grappig om hier zowel Nederlandse als Belgische kenmerken te zien.

Ik kijk op de kaart en zie dat het nog maar 20-25 km is naar Tilburg. Zie je, druk gemaakt om niks. Nu ontspannen lunchen en dan op het gemakje naar de volgende stop.

Ik fiets langs velden, over zandpaden en over het Belde lijntje dat een heerlijk fietspad in de schaduw is. Zo kan ik mooi wat kilometers maken en rijd ik Tilburg binnen. Weer even wennen aan de drukte van het forensenverkeer.

Het wordt een gezellige avond met lekker eten en een fijne douche. Wat een luxe na zo’n dag trappen.

Ik hoop dat ik vannacht beter slaap, maar het is volle maan…..

Dag 3

• Tilburg – Knegsel 75 km Totaal 215 km
• Weer flinke wind, maar ook mooi weer
• Flink gefietst, met een beetje meer hulp

Een dag vol alternatieve routes

Goed geslapen en vroeg wakker, dus de dag begint lekker rustig.

We fietsen samen naar Hilvarenbeek voor de creatieve workshop, die een mooie manier is om samen met anderen in de rust creatief uiting te geven aan dat wat er in je is. Voor mij past het perfect in mijn reis, die daarmee een verdieping krijgt.

Na de workshop nemen we afscheid en ik ga in een flink tempo richting Oisterwijk voor de lunch.

Het workshop thema was: van zomer naar herfst. Fiets ik daarna door het bos en ligt het ineens vol met herfst blaadjes! Dat heb ik de vorige dagen helemaal niet gezien. Da’s toch apart?!

Nog even een boodschap doen en hallo zeggen bij een vriendin op haar werk en dan weer op de pedalen. Een stuk rustiger fiets ik Oisterwijk uit.

De zon is gaan schijnen en ik fiets bekende stukken waar ik eerder dit jaar gewandeld heb. Dat is ook leuk. Zo leer ik ons mooie Brabant steeds beter kennen.

Vandaag wijk ik regelmatig af van de route. Dat begint ’s morgens al, omdat we naar Hilvarenbeek fietsen. Daarna pak ik de route in Moergestel weer op. Een paar keer zijn straten afgezet en zijn er omleidingen. Dus het was vandaag een beetje van de route en een beetje van mezelf. Op zich niet erg, want ik vind het wel leuk om zelf de weg te vinden op de kaart.

Vandaag heb ik eerder last van mijn stuitje dan de andere dagen. Steeds een beetje van zithouding veranderen en een keer vaker van het zadel af helpt. Verder heb ik nergens last van. Het is ook wel luxe hoor, met ondersteuning. Vanmiddag heb ik daar dankbaar gebruik van gemaakt en een standje hoger gezet.

Ook vandaag weer een buizerd gezien.

Ik vind het wel bijzonder dat er zoveel verschillende afbeeldingen zijn van Maria. En dan heb ik ze nog niet eens allemaal gezien. Ik fiets namelijk ook kapellen voorbij, zodat ik nog verrassingen heb voor de wandeltocht.

Vanmiddag reist er een lifter mee. Ineens zag ik een lieveheersbeestje over mijn teller lopen. Dat die er niet af waait met die wind!

Tegen 18u ben ik op het adres voor vannacht. Weer heel anders. Deze mensen hebben een deel van de garage verbouwd. Het is volledig ingericht. Ik zou hier zo kunnen wonen. De gastvrouw zei: we dachten zo kunnen andere mensen er ook van genieten. Mooie gedachte.

En zo vliegt de dag weer voorbij. Ik regel nog een adresje voor morgen, eet wat, doe een belletje en schrijf dit verslag. Ondertussen is het buiten alweer donker.

Dag 4

• Knegsel – Veghel 75 km Totaal 290 km
• Heerlijk zomerweer
• Lekker ontspannen dagje

Een dag vol dankjewels

‘Kukelekuuu’ is het eerste wat ik hoor.
Het schijnsel van de maan op het bed is het eerste wat ik zie.
Goed begin van weer een nieuwe dag.
Iets later hoor ik honden blaffen en zie ik sterren aan de hemel.
Ik wil naar buiten, heerlijk in de frisse ochtendrust, het ontwaken van de wereld.

Vandaag ga ik het rustig aan doen, heb ik besloten. Zo te zien wordt het heerlijk weer en ik heb alle tijd, want ik heb afgesproken om rond 18u in Veghel te zijn. Dus ik nodig mezelf uit om vandaag letterlijk te vertragen. Mooie uitnodiging voor mij, want ik sta meestal in de stand van: doorpakken, een tandje erbij, het kan nog wel even, even volhouden. En daar is niks mis mee, maar vandaag ga ik bewust een tikkie terug. Eens kijken hoe goed me dat lukt.

Voor vertrek doe ik alles in ieder geval heerlijk op mijn gemak, dus dat is een mooie start. Inmiddels is het licht geworden en gaan de paarden de wei in. Mooi om ze te zien rennen, lekker de buitenlucht in.

Binnen vijf minuten na vertrek sta ik al bij een mooi kapelletje en ik besef dat ik juist de kapelletjes zelf als gebouwtje vaak zo mooi vind. Het heeft wel iets. Zo ook deze.

De ochtendzon schijnt prachtig over de velden, de vogels fluiten, de wind waait, de eikels vallen en ik, ik fiets op mijn gemak en geniet. Zo simpel kan het zijn.

Ik zie een bordje ‘Grafheuvel’ en besluit het te volgen. Toch moeilijk voor te stellen dat hier resten liggen van 1750-1000 voor Christus.
Waar ik me wél iets bij kan voorstellen is hoe mooi het is om in het bos begraven te worden.

Er hupt een eekhoorn over het fietspad, over de weg, onder het hek door, het bos in. Wat zijn dat toch leuke dieren om te zien, hoe ze springen en klimmen en met die grote pluimstaart.

Ik rij Veldhoven binnen, zie direct een kapelletje en rij binnen drie minuten Veldhoven weer uit. Dat is dus speciaal voor de kapel, is mijn conclusie.

Er is weer een weg afgesloten. Ik minder mijn snelheid en bekijk de situatie. Het gaat maar over 20 meter en er staan mensen bij. Als ik dichterbij kom zegt een vriendelijke werkman: ‘Mevrouw, u kunt er door, maar dan moet u wel even afstappen.’ Hij legt wat gereedschap opzij, verschuift een hek en laat mij passeren. Dankjewel!
Dat is een leuk voorbeeld van ‘van beperking naar mogelijkheden’, wat mijn thema was bij de workshop.

Midden op de weg staat een grote machine. Een auto staat te wachten. Als ik kom aanrijden, rijdt de machine weg, wordt de pylon weggehaald en kan ik zo doorrijden. Dankjewel.

Op een lantaarnpaal boven de weg is een ooievaar zichzelf aan het poetsen. Ik stop om een foto te maken. Een tegenligger ziet het en stopt ook. Hij steekt zijn duim naar me op en zegt blij: ‘Die heb ik hier nog nooit gezien.’

Gisteravond heb ik mijn fietsbroek gewassen, maar die was vanmorgen nog niet helemaal droog. Ineens kreeg ik het lumineuze idee om die fietsbroek aan het stuur te hangen. Door zon en wind kan die mooi drogen. Dan kan ik die straks aan, want die ik nu aan heb wordt straks denk ik te warm.

Er vliegt een libelle of zo tegen mijn wang en ik hoor zacht gekraak. Zou dat de vleugel zijn? Het lijfje? Hopelijk valt het mee voor het kwetsbare diertje.

Aan de torens te zien ben ik in de buurt van Eindhoven, terwijl ik over prachtige halfverharde paden fiets. Nog even en dan ga ik de drukte weer in.

Als ik onder knooppunt De Hogt door ben fiets ik aan de zuidkant van Eindhoven door een prachtige groenstrook met veel water. Er wandelen veel mensen van, ik denk, de High Tech Campus hun lunch wandeling.

Op een gegeven moment denk ik te herkennen waar ik ben. Precies op het goede punt krijg ik de ingeving om te stoppen, dankjewel. Ik kijk op de kaart en zie dat ik vanaf hier zo kan fietsen naar een mooie lunchplek in de Genneper parken, fijne sfeer, goed eten.

Ik zit met een glaasje fris en ineens staan de tranen in mijn ogen. Wat gebeurt er, wat raakt me zo?
Wat er in me opkomt: ik word hier zó blij van. Van op pad zijn, onderweg zijn in de natuur, buiten, fietsen of wandelen, een route volgen op de kaart, nieuwe paadjes en plekjes ontdekken, ergens lunchen of iets eten op een plekje in het groen.
Op pad zijn en ontdekken, daar word ik blij van.
En ik voel me een gezegend mens dat ik dat kan, dat ik er de tijd en het geld voor heb, dat ik fijne spullen heb, een heerlijke fiets, dat ik het vertrouwen heb dat ik altijd de weg vind en dat ik geholpen word.
Ik voel me een rijk mens en tranen van geluk rollen over mijn wangen, terwijl ik voel wat ik nu voel en ook terugdenk aan heel veel goeie herinneringen met al die lieve mensen om me heen, het fijne werk dat ik heb, alle mogelijkheden die ik van mijn ouders heb gekregen, de reizen die ik heb gemaakt, de opleidingen die ik heb gedaan en alle ervaringen die ik mocht opdoen.
En ik weet dat ik 53 ben, maar ik voel me veel jonger. Ik ben pas op de helft van mijn leven en kan kiezen wat ik met de tweede helft wil doen. Alles is nog open en er zijn eindeloos veel mogelijkheden. Daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn.

Na een heerlijke salade pak ik de route weer op en fiets verder langs de Dommel. Nu voor het eerst in korte broek, zo’n lekker weer is het.

Vanmiddag is het stil in mij. Ik fiets, ik volg de route, ik zie kapellen, ik stap af en drink wat, ik fiets. Alles doe ik hetzelfde als de afgelopen dagen en toch is het anders. Ik fiets. Ik ben. Het is stil. Het is.
Het geeft een enorme rust. Een sereen gevoel. Bijzonder. En heel fijn.
Dankjewel.

Klokslag 16u sta ik bij de kerk in Breugel die vier keer slaat en mijn teller staat precies op 50km. Grappig.
Terwijl ik een yoghurtje sta te eten hoor ik een buizerd. Het brengt een lach op mijn gezicht, zoals altijd.
Later hoor ik hem nog een keer.

Ik fiets een lang stuk langs het kanaal naar Lieshout en op een gegeven moment krijg ik een melodietje in mijn hoofd, later een liedje en uiteindelijk zit ik zachtjes te zingen.

Voordat ik bij Veghel ben moet ik via een brug het kanaal over. Voor mij fietst een jonge gast en ik schat in dat hij ook naar Veghel gaat, dus ik kan hem gewoon volgen zodat ik via een bepaalde lus op de brug kom. Sta ik ineens voor een steile trap met een fietsgoot en ik denk: ‘Oh….oké dan’ en ik begin mijn toch wel zware fiets met bepakking naar boven te duwen. Ik moet al mijn kracht gebruiken en wil me natuurlijk niet laten kennen. Na twee trappen sta ik bovenop de brug. Er komt een man aan op de fiets die daar naar beneden wil en ik kijk natuurlijk heel cool dat ik dat even gefikst heb. Als ik daarna nog eens op de kaart kijk, zie ik dat ik een heel klein stukje verder had kunnen gaan en dan gewoon de brug op had kunnen fietsen. Lachend rij ik brug naar beneden.

Om 18u ben ik op mijn laatste logeeradres van deze week. Ook weer een bijzonder verhaal. Door de gastvrouw word ik met een glas water meegenomen naar de tuin, waar we ruim een uur gezellig zitten te kletsen. ‘Kan ik eindelijk even gewoon met iemand praten’, zegt ze. Blijkt dat ze drie Roemeense studenten in huis heeft, een jongeman in de verbouwde garage en een vrachtwagenchauffeur in het tuinhuis. Daarom is er voor mij alleen een kleine kamer over. Dat had ze aan de telefoon al gezegd. Het is inderdaad een kleine werkkamer, waar eigenlijk geen bed in past, maar het staat er wel. En mijn fiets mocht ik door de voordeur naar binnen rijden en in de keuken zetten om op te laden. Iedereen is nu op zijn eigen kamer en zij vertrekt morgen om 7u naar haar werk. ‘Trek de deur maar dicht.’
Logeren bij Vrienden op de Fiets is altijd een verrassing en nooit saai.

Dag 5

• Veghel – thuis 55 km Totaal 345 km
• Lekker weer, wind mee en wind tegen
• Laatste dag alweer

Een dag vol indrukken

Dit logeeradres ligt aan een drukke kruising en als ik wakker word hoor ik dat er alweer mensen onderweg zijn. Voor veel mensen begint de dag vroeg. Terwijl ik mijn dag start zie ik het licht worden en de verkeersdrukte toenemen.
Ik start weer lekker rustig op en zit al bijtijds op de fiets. Hoog in de lucht zie ik de maan.

Ik merk dat ik al veel indrukken heb opgedaan van het kruispunt voor mijn raam en het app-contact met een paar mensen, wat niet erg is, maar daardoor vind ik het wel fijn dat ik al snel het buitengebied in fiets.

Ik heb ontdekt dat de teller van de accu elke ochtend nog een stukje verder oploopt, dus blijkbaar is dat normaal. Mij heeft het de tweede dag leuk verrast.

De wind is me goed gezind en ik zweef moeiteloos over het asfalt.

Bij Heeswijk is er ook weer een afzetting, ditmaal met een andere reden. Ik zie allemaal mensen langs de weg staan. Even later hoor ik een zwaar geluid en komt er een oud vliegtuig overvliegen. Het cirkelt veel rondjes boven het gebied, terwijl ik rustig doorfiets naar Kasteel Heeswijk. Ik denk dat het iets met de herdenking van de bevrijding te maken heeft. Later hoor ik dat het inderdaad een parachutisten dropping is. Het geluid en het zien van zo’n groot laagvliegend vliegtuig vind ik indrukwekkend.
Verder fietsend probeer ik me een voorstelling te maken van de oorlog en van de angst, de ellende en het verdriet dat mensen moesten doorstaan. En de bevrijding, hoe zou dat nou echt zijn gegaan in de dorpen?
Zo mijmer ik wat en voordat ik het weet sta ik bij de kerk in Nuland, die een open kapel aan de buitenkant van de kerk heeft.

Vandaag is het bekend terrein en toch ook leuk om er eens via een andere route doorheen te fietsen.

De laatste dag alweer. Wel jammer, want ik ben heerlijk aan het genieten, maar gelukkig ook fijn om weer naar huis te gaan.

Ik kom langs het hospice en stop om een kaarsje aan te steken, een kaarsje voor mijn moeder. Ik voel het verdriet omdat ik haar mis. Ik mis haar in het delen van avonturen als deze en dingen van het leven en ik mis haar in het doen van fijne dingen en plezier maken. En ik laat de tranen rollen.

Dan steek ik een kaarsje aan voor andere moeders en vrouwen die zijn heengegaan, die ziek zijn, die worstelen met dingen die ze tegenkomen op hun pad, voor vrouwen die bijdragen aan het leven op de manier zoals vrouwen dat zo goed kunnen.

Ik steek een kaarsje aan voor de mannen en kinderen met alle uitdagingen en vreugde die zij tegenkomen in hun leven.

Dan is er een kaarsje voor de natuur met al zijn pracht en praal waar wij vrij in mogen delen en van genieten, ondanks dat wij als mensen vaak niet respectvol omgaan met die natuur.

Het vijfde kaarsje steek ik aan voor mezelf en ik denk aan waar ik dankbaar voor ben en waar ik nog wat steun kan gebruiken.

Zo sta ik een tijdje te kijken naar de kaarsjes en voel ik mijn hart bonken en overstromen van zoveel dat er te voelen is. Ik besef hoe waardevol deze vijf dagen voor mij zijn en wat misschien nog wel de meeste indruk op me maakt is hoe eenvoudig het is. Ik heb wat spullen in een tas gestopt en ben op de fiets gestapt en kijk eens hoe goed me dat doet. Heel bijzonder.

Als ik verder fiets ervaar ik een gevoel van bevrijding en heb ik de behoefte om te gillen van geluk. Eerst hou ik me in en daarna denk ik: ‘What the heck’ en gooi ik het eruit. Daarna moet ik lachen. Heerlijk.

Een stukje verder is het Mariabeeldje-in-de-boom wat ik altijd een fijn plekje vind. Terwijl ik daar sta hoor ik de buizerd roepen en vliegt er een groep gakkende ganzen over de boom heen. Ik ben niet alleen, soms voelt dat wel zo, maar ik weet dat dat niet zo is en dat voelt goed.

Ik spring weer op mijn fiets voor het laatste stuk van deze tocht. Sint-Jan, ik kom eraan!

Op het dijkje bij Den Dungen hoor ik steeds de buizerd roepen. Niet gek want even later zie ik er vier cirkelen. Prachtig!

Ik hoor mezelf zingen, een melodietje dat vanzelf ontstaat.

In Het Bossche Broek zie ik nóg een buizerd door de lucht cirkelen. Het voelt als de kers op de taart.

Vandaag zet ik wat vaker de accu ondersteuning een stapje hoger. Gewoon omdat het kan en vooral gewoon omdat ik daar zin in heb.

De skyline van Den Bosch komt in zicht en ook hier zijn wegen afgesloten, dus fiets ik door Zuid naar het centrum.

Zo kom ik om 12.30u bij de Sint Jan en steek ik nog een kaarsje aan.
Vandaag is er minder rust en meer bedrijvigheid in de kathedraal, terwijl ik me juist rustiger voel dan toen ik hier vijf dagen geleden zat. Grappig.

Mijn gedachten dwalen af naar al die kaarsjes en al die mensen die hier een kaarsje aansteken of bloemen brengen en wat hun gedachten, gevoelens en intenties daarbij zijn.
Dat zal ik nooit weten. Die van mij weet ik wel. Het is een moment van stil staan bij dat wat er in me is. En een kaarsje, het licht, het vuur aansteken is fijn en symbolisch, niet alleen hier, ook thuis.

De teller staat nu op 48,84 km en het bereik is nog 111 km. Toch leuk, die getallen.

Deze prachtige en bijzondere fietstocht sluit ik af met een lunch hier tegenover, samen met mijn vader, die speciaal hiervoor ook op de fiets is gestapt.

Als ik thuis ben heb ik er vandaag weer 55km op zitten, wat het totaal brengt op 345km.

Conclusie

Ik heb genoten deze dagen. Wandelen en fietsen vind ik fijn, onderweg zijn en nieuwe dingen ontdekken ook. Ik ben graag in de natuur en in de rust en ik merk hoe goed me dat doet.
Deze fietstocht is zeker geslaagd.

Mijn conclusie is dan ook: dit mag ik echt vaker doen, in welke vorm dan ook.

Het plan is om komend voorjaar de Camino te gaan wandelen, wat weer een andere beleving zal zijn.
Nu eerst alles laten zakken en lekker nagenieten.

Een dag later

Gisteravond ben ik bijtijds naar bed gegaan, want ik had te weinig slaap uren gehad de afgelopen dagen, en ik heb heerlijk uitgeslapen, in mijn eigen fijne bed. Dat doet me goed.

Als ik wakker word schijnt de zon en ik besluit dit weekend lekker rustig aan te doen.

Ik stap weer op de fiets voor mijn wekelijkse bezoekje aan de boer voor fijne boodschappen en ik fiets op mijn dooie gemakje.
Dan kom ik ineens bij:
Vertragen is rust vragen. En ik besef dat dat iets is wat ik meeneem van afgelopen dagen: vertragen.

Terwijl ik rustig verder peddel ervaar ik weer dat serene gevoel en vraag ik me af wat ik nodig heb om dat vaker te ervaren.

Minder is meer.
Minder afleiding, minder van wat ik niet nodig heb, wat mij niet dient geeft meer ruimte voor wat ik graag wil, waar ik naar verlang, waar ik blij van word.

Ik heb zin in de zon.
Ik wil naar buiten, de zon in, het bos in, wandelen, op m’n gemak. Na de lunch ga ik dat doen. Een soort verlenging van de fietstocht, maar dan wandelend.

Via de begraafplaats, waar ik een kaarsje aansteek voor mijn moeder, loop ik door het bos en neem expres een pad waar ik niet vaak kom. Zo loop ik naar de stilte ruimte van het hospice, waar ik gisteren was. De vijf kaarsjes zijn opgebrand en opgeruimd. Ik zit daar een tijdje, voordat ik door het bos weer terug loop naar huis.

Ik vind het fijn om nog langer in de energie van de fietstocht te zijn en blijkbaar kan dat ook op deze manier.
De fietstocht was een leuk avontuur dat me mooie dingen heeft gebracht. Ik denk dat ik dit voortzet met mini-avonturen door regelmatig, wekelijks, op pad te gaan, te voet of op de fiets. Een dagdeel, een dag, twee dagen, drie dagen. Dicht bij huis, op fietsafstand, met de auto of met de trein.
Ik wist al dat ik het fijn vind om mijn wandelschoenen aan te trekken en mijn rugzak om te doen. Nu weet ik ook dat ik het fijn vind om mijn fietsbroek aan te trekken en op de fiets te stappen.

Zo sluit ik deze week af met een blij, tevreden en lichter gevoel, een gevoel van dankbaarheid voor alles wat ik mocht ontvangen en voor alle mogelijkheden die nu voor me liggen. Daar kan ik weer mee vooruit. Heerlijk!